همین چند ماه پیش بود که برای نخستین بار در تاریخ کلیسای پروتستان در آلمان (و شاید جهان) زنی بعنوان بزرگترین مقام مذهبی کشور برگزیده شد. یکی از کشیشان زن از شهر هانوفر، از کلیسای مارکوس .
چند روز پیش این زن بهنگام رانندگی از چراغ قرمز چهارراهی عبور می‌کند و پلیس او را متوقف کرده و از او تست الکل می‌گیرد. اندکی الکل نیز در خون او یافت می‌گردد:1.25 درصد.
طبق قوانین رانندگی آلمان کسی اجازه ندارد با نوشیدن نوشابه‌های الکلی رانندگی کند. فرق نمی‌کند که این میزان کم یا زیاد باشد.
فردای همان روز، او بعنوان انتقاد از خودش که با نوشیدن مشروب و گذشتن از چراغ قرمز، جان دیگر شهروندان را به خطر انداخته است، داوطلبانه از بزرگترین مقام مذهبی کشور آلمان استعفا داد. او این را بعنوان جریمۀ "خطای سنگین" خود انتخاب کرد. و تاوان عملش را خودخواسته پرداخت با گفتن اینکه: هر چقدر هم که سقوط کنی، در دستان خدا خواهی افتاد.
وقتی بیاد خودمان می‌افتم و با این زن مقایسه می‌کنم بغضم می‌گیرد که این زن بدون آسیب رساندن به کسی و فقط به صرف اینکه: کار من میتوانست به دیگران آسیب بزند، خود را مجازات می‌کند.
شاید در غرب این رفتارها چندان جلوه ننماید اما برای من و ما، این رفتار چیزی‌ست دور از دسترس، مانند رویاها و تخیلات.
به احترام او باید از جا برخاست و کلاه از سر برداشت.