ما به هيچ كس اميدي نداريم
"توی ایران پول و پارتی حکم اصلی و رکن اصلی برای كاريابي است"
رئيس جمهور! با شعار تكيه بر نيروى كار جوان و ايجاد فرصت‌هاى شغلى بر رقيبان! پيشى گرفت و سعى در يافتن پايگاهى درميان جوانان كرد. اما به نظر می‌رسد دولت. وزرا و مديرانش را دغدغه‌هايى ديگر بخود مشغول كرده: برنامه اتمى!، انتقال اسرائيل به نقطه‌ای دوردست در خاك اروپا! و كنفرانس و كاريكاتورهاى هولوكاست! آيا با اين شعارها قرار است با فقر مبارزه شود و شغل ايجاد گردد؟
بيكارى بزرگترين مشكل نيروى جوان در ايران است. مشكلى كه در ابتدا سرخوردگى، و ناميدى را چيره می‌كند، و در ادامه راه را براى اعتياد، فحشاء و فساد و حتى خودكشى باز می‌كند. آمارهاى منتشر شده حاكى از يك جمعيت فقير ۴۰ درصدى در ايران است. فقرى كه نتيجه مستقيم بيكارى است. اين معضل در تهران بى و درپيكر و شهرهاى بزرگ بيداد می‌كند و وضع در شهرستانهاى كوچك و دور افتاده بازهم خراب تراست
آنكس كه امكانش را داشته باشد، راه فرار را در خروج از ايران جستجو می‌كند. سالانه حدود دويست هزار نفر موفق به ترك سرزمين خود می‌شوند. اينها گروهى هستند كه هزينه‌ای كلان صرف آموزش آنها شده و بهره اين سرمايه نصيب كشورهايى می‌شود كه خريدار نيروى پرورش يافته و آماده به كار آنها هستند. اما تكليف بقيه چيست؟