قرچک (ورامین) ، زندانی که در آن باتوم پاسخگوی زنان زندانی معترض است
وبسایت کلمه روز یکشنبه گزارش داد که خانواده‌های زندانیان سیاسی زن در زندان قرچک ورامین با نوشتن نامه‌ای خطاب به رئیس کمیسیون حقوق بشر اسلامی از وی برای رسیدگی فوری به وضع این زندانیان کمک خواسته‌اند.
در این نامه، شرایط زندان قرچک ورامین، نشانه «نقض ابتدایی‌ترین حق انسانی» دانسته شده و آمده است که ۶۰۰ انسان در این زندان در خطر مرگ قرار دارند.
رونوشت این نامه برای رئیس قوه قضائیه، دادستان عمومی و انقلاب تهران، رئیس سازمان زندان‌ها و رئیس کمیسیون اصل۹۰ مجلس ارسال شده است.
خانواده‌های زندانیان سیاسی زن با ذکر این نکته که مستاصل و نگران ذره ذره آب شدن عزیزانشان در زندانی به نام «قرچک ورامین» هستند، خطاب به محمدحسین ضیایی‌فر رئیس کمیسیون حقوق بشر اسلامی، نوشته‌اند که «هم اکنون حدود ۶۰۰ زن زندانی با اتهامات مختلف به زندان قرچک منتقل شده‌اند که علت انتقال آنها روشن نیست.»
خانواده‌های زندانیان سیاسی زن در ادامه با ذکر این نکته که این زندانیان همگی در یک سالن بدون تخت و امکانات ابتدایی بهداشتی روز و شب را به سر می‌برند، نوشته‌اند: «مسئولان این زندان از دادن آب و غذا به زندانیان خودداری می‌کنند.»
یکی از اعضای خانواده یک زندانی که به زندان قرچک ورامین منتقل شده است، به نقل از او در این مورد می‌گوید: «شرایط از نظر غذایی بسیار بد است و غذا به طور مرتب به زندانیان نمی‌رسد و مقدار غذا کم است.»
خانواده‌های زندانیان سیاسی زن در زندان قرچک ورامین به خشونت و بی‌عدالتی‌هایی که زندان‌بانان و مسئولان زندان بر زندانیان روا می‌دارند پرداخته و نوشته‌اند که «اعتراض زندانیان نسبت به وضعیتشان با واکنش غیرانسانی و غیرقانونی مسئولان زندان مواجه شده و مأموران با باتوم تمام معترضان را مورد ضرب و شتم قرار داده‌اند.»
یکی از اعضای خانواده یک زندانی که به زندان قرچک ورامین منتقل شده به نقل از او در این مورد می‌گوید: «مأموران با باتوم به جان زندانیان افتاده‌اند و زندانی‌ها از ترس این که صدمه نخورند به هر طرف متواری شده‌اند.»
به نوشته این خانواده‌ها، زندانیان گفته‌اند کسانی که قصد فرار از دست مأموران را داشته اند تا کتک نخورند، زیر دست و پای سایر زندانیان افتاده و صدمه دیده‌اند.
خانواده‌های زندانیان سیاسی زن در زندان قرچک ورامین خطاب به رئیس کمیسیون حقوق بشر اسلامی نوشته‌اند: «ما از شما می‌پرسیم آن چه در این زندان‌ها می‌گذرد همان چیزی است که شما به عنوان حقوق بشر اسلامی وعده‌اش را داده بودید؟»
پیش از این زندانیان سیاسی زن در زندان قرچک ورامین در نامه‌ای تکان‌دهنده خطاب به مردم ایران، آیات و مراجع عظام تقلید، مقامات مسئول جمهوری اسلامی و مجامع حقوق بشری در سراسر دنیا به تشریح تنبیهات بسیار شدید و برخوردهای به گفته آنها «دور از شأن و مقام و منزلت انسان» پرداخته و نوشته‌اند: «از خود می‌پرسیم در کجای دنیا نتیجه درگیری بر سر آب جوش و تنبیه متعاقب آن شکستن ناخن‌های دستان یک زندانی باشد؟ در کجای دنیا عده‌ای مرد باتوم به دست را به بند نگهداری زنان زندانی به قصد ضرب و شتم می‌فرستند؟»
زندانیان سیاسی زن در زندان قرچک ورامین در ادامه نامه خود نوشته‌اند که این زندان شامل هفت سوله است و هر سوله شامل تخت‌هایی با ظرفیت چند ۱۰ نفر، ولی در هر کدام از سوله‌ها بیش از ۲۰۰ زندانی نگهداری می‌شوند. هیچ سیستمی برای تهویه هوا وجود ندارد و وضعیت بهداشتی اسفبار بوده و بوی فاضلاب و گازهای ناشی از آن ناراحتی تنفسی برای بسیاری از زندانیان به وجود آورده است.
در پایان این نامه، زندانیان سیاسی زن دست به دامان وجدان‌های بیدار شده و نوشته‌اند: «اگر ذره‌ای از انسانیت باقی مانده نباید در برابر این بی‌حرمتی‌ها به شأن و منزلت انسان سکوت کنیم.»
در این نامه، شرایط زندان قرچک ورامین، نشانه «نقض ابتدایی‌ترین حق انسانی» دانسته شده و آمده است که ۶۰۰ انسان در این زندان در خطر مرگ قرار دارند.
رونوشت این نامه برای رئیس قوه قضائیه، دادستان عمومی و انقلاب تهران، رئیس سازمان زندان‌ها و رئیس کمیسیون اصل۹۰ مجلس ارسال شده است.
خانواده‌های زندانیان سیاسی زن با ذکر این نکته که مستاصل و نگران ذره ذره آب شدن عزیزانشان در زندانی به نام «قرچک ورامین» هستند، خطاب به محمدحسین ضیایی‌فر رئیس کمیسیون حقوق بشر اسلامی، نوشته‌اند که «هم اکنون حدود ۶۰۰ زن زندانی با اتهامات مختلف به زندان قرچک منتقل شده‌اند که علت انتقال آنها روشن نیست.»
خانواده‌های زندانیان سیاسی زن در ادامه با ذکر این نکته که این زندانیان همگی در یک سالن بدون تخت و امکانات ابتدایی بهداشتی روز و شب را به سر می‌برند، نوشته‌اند: «مسئولان این زندان از دادن آب و غذا به زندانیان خودداری می‌کنند.»
یکی از اعضای خانواده یک زندانی که به زندان قرچک ورامین منتقل شده است، به نقل از او در این مورد می‌گوید: «شرایط از نظر غذایی بسیار بد است و غذا به طور مرتب به زندانیان نمی‌رسد و مقدار غذا کم است.»
خانواده‌های زندانیان سیاسی زن در زندان قرچک ورامین به خشونت و بی‌عدالتی‌هایی که زندان‌بانان و مسئولان زندان بر زندانیان روا می‌دارند پرداخته و نوشته‌اند که «اعتراض زندانیان نسبت به وضعیتشان با واکنش غیرانسانی و غیرقانونی مسئولان زندان مواجه شده و مأموران با باتوم تمام معترضان را مورد ضرب و شتم قرار داده‌اند.»
یکی از اعضای خانواده یک زندانی که به زندان قرچک ورامین منتقل شده به نقل از او در این مورد می‌گوید: «مأموران با باتوم به جان زندانیان افتاده‌اند و زندانی‌ها از ترس این که صدمه نخورند به هر طرف متواری شده‌اند.»
به نوشته این خانواده‌ها، زندانیان گفته‌اند کسانی که قصد فرار از دست مأموران را داشته اند تا کتک نخورند، زیر دست و پای سایر زندانیان افتاده و صدمه دیده‌اند.
خانواده‌های زندانیان سیاسی زن در زندان قرچک ورامین خطاب به رئیس کمیسیون حقوق بشر اسلامی نوشته‌اند: «ما از شما می‌پرسیم آن چه در این زندان‌ها می‌گذرد همان چیزی است که شما به عنوان حقوق بشر اسلامی وعده‌اش را داده بودید؟»
پیش از این زندانیان سیاسی زن در زندان قرچک ورامین در نامه‌ای تکان‌دهنده خطاب به مردم ایران، آیات و مراجع عظام تقلید، مقامات مسئول جمهوری اسلامی و مجامع حقوق بشری در سراسر دنیا به تشریح تنبیهات بسیار شدید و برخوردهای به گفته آنها «دور از شأن و مقام و منزلت انسان» پرداخته و نوشته‌اند: «از خود می‌پرسیم در کجای دنیا نتیجه درگیری بر سر آب جوش و تنبیه متعاقب آن شکستن ناخن‌های دستان یک زندانی باشد؟ در کجای دنیا عده‌ای مرد باتوم به دست را به بند نگهداری زنان زندانی به قصد ضرب و شتم می‌فرستند؟»
زندانیان سیاسی زن در زندان قرچک ورامین در ادامه نامه خود نوشته‌اند که این زندان شامل هفت سوله است و هر سوله شامل تخت‌هایی با ظرفیت چند ۱۰ نفر، ولی در هر کدام از سوله‌ها بیش از ۲۰۰ زندانی نگهداری می‌شوند. هیچ سیستمی برای تهویه هوا وجود ندارد و وضعیت بهداشتی اسفبار بوده و بوی فاضلاب و گازهای ناشی از آن ناراحتی تنفسی برای بسیاری از زندانیان به وجود آورده است.
در پایان این نامه، زندانیان سیاسی زن دست به دامان وجدان‌های بیدار شده و نوشته‌اند: «اگر ذره‌ای از انسانیت باقی مانده نباید در برابر این بی‌حرمتی‌ها به شأن و منزلت انسان سکوت کنیم.»
********** ************
در زندان رجایی شهر لواط امری معمولی است
به نوشته جرس نامه آقای محمودیان، که اکنون در زندان رجایی شهر دوران حبس خود را می گذراند، درشهریور سال گذشته نوشته شده اما تاکنون انتشار علنی نیافته است.
در قسمتی از این نامه با ذکر اینکه "در بندهای مختلف زندان رجایی شهر عمل لواط به صورت امری معمولی و قابل پذیرش در آمده" ذکر شده است: "در این زندان هر کسی که کمی زیبایی در چهره داشته باشد و احیانا زوری در بازو نداشته باشد و یا پول خوبی در حسابش نداشته باشد که باج بدهد به دیگران ، به زور در سالن های مختلف و هر شب در یک اتاق گردانده می شود و هر مفعولی صاحبی دارد و از این بابت پولی به دست می‌آورد و بعد از چند وقت هم او را به دیگری می فروشد".
"طبق مشاهده یک زندانی سیاسی، به یک جوان در طول یک شب ۷ مرتبه تجاوز شده است و وقتی صبح به زندانبان شکایت می کند به انفرادی منتقل می شود بدون اینکه هیچکدام از متجاوزین حتی مورد سوال واقع شوند"
در ادامه نامه آمده است: "طبق مشاهده یک زندانی سیاسی، به یک جوان در طول یک شب ۷ مرتبه تجاوز شده است و وقتی صبح به زندانبان شکایت می کند به انفرادی ( یا به گفته مسئولین زندان سوئیت) منتقل می‌شود بدون اینکه هیچکدام از متجاوزین حتی مورد سوال واقع شوند."
وی در پایان نامه خود با ذکر اینکه "نمی دانم بعد از انتشار این نامه چه سرنوشتی پیدا خواهم کرد" خطاب به رهبر جمهوری اسلامی گفته است: "به خدای بزرگ و ائمه اطهار و همین طور به خون تمام شهدای راه آزادی و به خصوص شهدای یک سال اخیر سوگند یاد می کنم ... این مطالب عین واقعیت رخ داده در زندان های تحت امر شماست."
مهدی محمودیان، که نقش مهمی در خبررسانی در مورد بازداشتگاه کهریزک و همین طور دفن دسته جمعی تعدادی از کشته شدگان حوادث بعد از انتخابات داشت، از ۲۵ شهریور ۸۸ زندانی شده است.
بازداشتگاه کهریزک، بعد از انتخابات ریاست جمهوری! دوم محل نگهداری بسیاری از دستگیر شدگان اعتراضات انتخاباتی بود که چهار نفر از آنها بر اثر شدت شکنجه درگذشتند